Ik ben zo’n ouder die haar zoon een fatbike heeft gegeven

Wordt het niet eens tijd om iets milder te kijken naar opgroeiende tienerjongens (ja, ik heb mijn zoon óók een fatbike gegeven) en mijn favoriete vaste planten die je nu nog kunt scoren voor een bloem

Ik erger mij al een tijdje groen en geel aan alle negatieve aandacht rondom fatbikes en hoe daarbij vooral met de beschuldigende vinger naar tienerjongens wordt gewezen. Afgelopen week las ik weer talloze nieuwsberichten, columns en ingezonden brieven en inmiddels nemen jongens op fatbikes bijna duivelse proporties aan. “Moet je nou weer lezen”, roep ik gefrustreerd uit naar een vriendin na het lezen van de zoveelste column, deze keer in De Telegraaf. “Wéér dat gezeik over fatbikes.” Eenmaal thuis vraag ik mij af wat het nou is, dat mijn irritatie zo aanwakkert. Even bedenk ik mij dat het misschien te maken heeft met het feit dat ik zelf een ouder ben die haar tienerzoon een fatbike heeft gegeven. In veel columns en ingezonden brieven kom ik er, naast de onverantwoordelijke jongens, ook niet genadig vanaf. Want welke ouder geeft haar kind nou zo’n gevaarlijk vervoermiddel. (Nou, ik, want ik snap hoe leuk het is, en ik doe mijn best om mijn kind te leren er verantwoordelijk mee om te gaan. Waren Vespa’s vroeger zo veel anders?) Was ik gewoon beledigd? 

Maar terwijl ik op de zoveelste kop klik, waarin een vrouw vertelt over haar dochter die met een bebloed hoofd op het asfalt lag terwijl de tienerjongen die het leed veroorzaakt had, dan wel had gewacht op hulp, maar daarna ‘zomaar’ was vertrokken, wist ik dat het niet zo simpel was. Mijn irritatie kwam ergens anders vandaan. 

Toen ik vijftien jaar geleden als moeder toetrad tot de wereld van jongens, was ik behoorlijk onwetend. Ik was niet opgegroeid met jongens, ik had geen broers of neven die ik vaak zag. Ik wist eigenlijk helemaal niets van jongens, behalve pas veel later - hoe ik met ze moest flirten. En toen kreeg ik dus een zoon. Ik weet nog dat hij als tweejarig jochie overal tegenaan schopte. Tegen muurtjes, bomen, stenen, blikjes en ja, ook tegen passerende benen. Niet om gemeen te zijn, maar gewoon om te zien wat er zou gebeuren. (een wijsheid die ik pas later kreeg, want ook ik vroeg mij in het begin wanhopig af wat ik verkeerd had gedaan, dat mijn zoon zomaar mensen schopte). Hij klom, rende en schreeuwde de wereld tegemoet. Letterlijk. Hij testte alles uit. Iets waar de maatschappij nou eenmaal niet op zit te wachten. En dus hoorde hij al zo jong als hij was dat hij rustig moest doen, niet zo moest schreeuwen, stil moest zitten. Thuis, op verjaardagen, op school, buiten, in restaurants.

Ik zie ons nog zitten in de kleuterklas bij ons eerste oudergesprek. “Tja”, zei de juf, terwijl ze met haar pen tegen haar wang tikte. “We weten allebei dat hij nooit een hoogvlieger zal worden.” Vier jaar later prees ze mijn dochter in diezelfde klas om haar leergierigheid. Het zette mij toen al aan het denken. 

De eerste keer dat hij zelf het idee had dat hij altijd de schijn tegen had, was in de brugklas. “Mama, waarom word ik er uitgestuurd, en komen meisjes overal mee weg?” Ik weet nog hoe hij voor me zat, onderuitgezakt, zijn hoofd op onweer. Weer was hij de klas uitgestuurd, terwijl het meisje dat begonnen was met praten, mocht blijven zitten. Hij vond het oneerlijk. Niet veel later vertelde hij dat hij in de supermarkt de Flair had gepakt om aan een vriendje te laten zien en dat de verkoopster tegen hem had geschreeuwd. Hij moest het magazine onmiddellijk terugleggen. “Je gaat het toch niet kopen of wel?”, snauwde ze. “Maar mijn moeder staat erin”, bracht hij er nog tegenin. Het mocht niet baten. De tijgermoeder in mij had zin om naar de supermarkt te stormen om verhaal te halen. Wie was zij om zo tegen mijn zoon te praten? 

Nu, drie jaar later is hij vijftien en reacties als deze, verbazen hem niet eens meer. Hij weet gewoonweg niet beter. Of het de beveiliger is van de supermarkt die snauwt dat hij niet stil mag blijven staan als hij met twee vrienden na het trainen een shake wil halen, of de juf van Liv die, als hij zo lief is haar een vergeten sleutel te brengen, snauwt dat hij onmiddellijk de klas moet verlaten. En ja, het kan bijna niet anders dan dat dat iets met hem doet. Laatst fietsten we samen naar de stad en reed ik achter hem, toen er iemand zonder te kijken het fietspad overstak. HIj kon nog net remmen. Toch waren er drie mensen, de oversteker en twee omstanders,  die tegen hem begonnen te schreeuwen. De strekking: “Rot op met je fatbike”.

En dáár heb ik het dus moeilijk mee. Dat jongens, in zo’n kwetsbare leeftijd, waarin ze zichzelf moeten ontwikkelen, erachter zien te komen wie ze zijn, wat hun plek is in de maatschappij, met achterdocht benaderd worden. En dit soort berichtgeving, columns en ingezonden brieven, die vooral met de vinger wijzen naar deze tienerjongens, helpt niet mee. Maakt hij fouten? Ongetwijfeld. Maar is het niet aan ons om het goede voorbeeld te geven? Ik ben heus niet naïef en wéét dat er ook problemen zijn met onruststokende jongens, maar geeft dit ons een vrijbrief om iedere tienerjongen met een hoodie met vijandigheid te benaderen? Dit zijn nog kinderen. Die ook gewoon op zoek zijn naar goedkeuring, hun plek in deze samenleving. Niets meer en niets minder. Het zou fijn zijn als we dat ons dat wat vaker realiseren. 

Hot topics 

1: Ik kreeg zo veel vragen of het mij uiteindelijk was gelukt om een vakantiehuis in Lombok te vinden, dus hierbij het antwoord: JA, HOERA! Na uiteindelijk nog een misser te hebben gemaakt waarbij ik dacht dat ik het huis al geboekt had, maar onze aanbetaling te laat binnenkwam en het ondertussen geboekt werd via Airbnb, hebben we uiteindelijk een villa gevonden bij Namu Villa’s. We vertrekken op 9 augustus, dus ben je op zoek naar wat Lombok-inspiratie of gewoon benieuwd, volg onze vakantie dan via instagram @marije.veerman.  

2: Wij hebben een kleine stadstuin van zes bij zes meter en vier jaar geleden hebben we een nieuw tuinplan gecreëerd, waardoor we meer plek hebben voor bloemen. De borders zijn 50 cm diep en ongeveer 3 meter lang en ik ben volop aan het het experimenteren en zoeken naar de perfecte bloemrijke border. Na een paar missers (want niet iedere vaste plant is geschikt voor een kleine tuin 😉) hierbij mijn favorieten. Als je ze nu plant, heb je er nog de hele zomer plezier van.

 

-  Centranthus ruber (spoorbloem): deze doet het bijna in iedere tuin en geeft bloemen van begin april tot ver in september. Hij zaait wel behoorlijk uit, dus enige voorzichtigheid geboden dat hij niet gaat overheersen. Te plaatsen in de tweede laag in de border. 

- Geranium Rozanne (ooievaarsbek): absolute favoriet! Bloeit enorm lang en is niet te massief waardoor hij het bijvoorbeeld heel tof doet tussen de ruber. Hangt de ooievaarsbek erg naar voren? Plaats dan wat bamboestokjes, de plant gaat dan vanzelf weer omhoog staan.  

- Lythrum salicaria ‘blush’ (kattenstaart). Met 60 cm niet zo groot als andere kattenstaarten en ook een stuk minder grof. Hij doet een beetje aan de Salvia denken. 

- Knautia arvensis (beemdkroon): geeft een speels effect tussen de andere bloemen. Hij lijkt een beetje op de de Verbena (ook een aanrader), maar de beemdkroon is iets onbekender. 

- Salvia sylvestris nemorosa (bossalie): hier heb je echt talloze varianten op en allemaal even mooi. 

3: Gisteren las ik het boek All Fours van Miranda July uit. Nadat Aaf Brand Corstius en Nienke de Jong het tipten op Instagram, was ik ook benieuwd geworden. Disclaimer: ik las het niet in één ruk uit, zoals zij. En oké, ik moest ook af en toe wel slikken bij de expliciet en grof beschreven masturbatiescenes (ben ik nu officieel preuts?), maar het boek werpt absoluut een eerlijk, niet-geconformeerd beeld op de belevingswereld van een vijfenveertigjarige vrouw als het gaat over relaties en seks. Haar worsteling tussen zich conformeren aan het moederschap in een monogame relatie en aan de andere kant haar fantasieën over het zijn van Magdalena - de hoer. The New York Times constateert al dat het boek zorgt voor gespreksstof bij vriendinnen die elkaar op appgroepen dezelfde vragen stellen als de hoofdpersoon doet -  ben je gelukkig in je huwelijk en zo niet, ga je er dan wat aan doen? All Fours € 24,99

Tot volgende week!