'Heb ik nog een baan?', vraag ik maar plompverloren.

De werkelijke reden dat ik weg ben bij Flair en de les die ik leerde.

Het kamertje waar we zitten is klein en kaal. Vier muren, een tafel en twee stoelen. Meer niet. Niets aan de wand, niets in de vensterbank. In de zes jaar dat ik bij Flair werk, ben ik hier nog nooit geweest. Achteraf bedenk ik mij pas dat dit waarschijnlijk een kamer is speciaal ingericht voor dit soort doeleinden. Een ruimte zo kil als de boodschap zelf. Als je in de magazinewereld werkt, ben je ergens altijd voorbereid.  Met printoplages die blijven dalen en het online verdienmodel dat nog altijd niet is gevonden. Reorganisaties, titels die verdwijnen; het ligt allemaal op de loer. Aarzelend ga ik zitten. De lach die ik bij binnenkomst nog had, voelt ineens misplaatst.  

Is het hier zo warm of ligt het aan mij? Ik luister maar half naar het verhaal dat wordt afgestoken. Ik hoor woorden als ‘moeizame markt’, ‘geplande reorganisatie’. Hoe lang kan een inleiding zijn…. ‘Heb ik nog een baan?’ vraag ik dan ook maar plompverloren. Het antwoord komt toch onverwacht. ‘Nee, dat heb je niet.’ In een reorganisatie van drie vrouwenmagazines, blijk ik de enige hoofdredacteur die moet gaan.

Zit er überhaupt wel zuurstof in deze kamer?